Zeker, ik weet het. Mijn timing trekt op niks. Dit is de periode van 'vrede op aarde' en 'mensen van goede wil'. Ergernissen moet je even wegstoppen en wrevel tijdelijk bevriezen. In sommige buurten beheersen tuin- en gevelkerstmannen het straatbeeld en het lijkt wel of alle verlichting verplicht moet knipperen dit jaar. Hohoho! Geen tijd voor enige diepgang, oppervlakkigheid is in deze periode -nog meer dan anders- troef.
Desondanks heb ik in deze donkerste tijd van het jaar ook mijn donkerste gedachten.
U hoeft deze post helemaal niet verder te lezen, lieve bezoeker. Blijf gerust in uw kerststemming en laat deze zeker niet door mij bederven. Ik ben de laatste om u iets te verwijten en benijd u zelfs een beetje om uw glitters...
Stel, je bent sinds jaar en dag heel close bevriend met iemand. Zoals dat gaat, heeft jullie vriendschap al verschillende zware stormen gekend, maar heeft alles kunnen doorstaan. Deze persoon heeft een belangrijke plaats in je leven, in je hart.
Een stom en eigenlijk vrij onbelangrijk voorval doet je echter opeens beseffen dat er al geruime tijd iets niet goed zit in jullie vriendschapsrelatie. Je trekt aan de alarmbel (altijd jij die aan de alarmbel trekt) en krijgt (zoals altijd in dat geval) een reactie die nergens op slaat. Je wordt boos en je laat het merken ook. Je wil niet dat het probleem deze keer weggelachen of geminimaliseerd wordt. Er volgt een grote stilte.
Ondertussen krijg je flashbacks van gesprekken en situaties van de laatste maanden. Het laat je niet los en je kruipt diep in jezelf om te ontdekken waar de oorzaak kan liggen van je onvrede, je boosheid, je verdriet.
Voor de zoveelste keer in je leven word je geconfronteerd met de verraderlijkheid van patronen. Je rolt erin, blijft meerollen, en een eeuwigheid later kom je tot het besef dat je naar de andere toe nog wel steeds hetzelfde gedrág vertoont, maar dat je mettertijd iemand anders werd. Je tolereerde veel, te veel.
Je besluit dat je wil praten (steeds weer jouw besluit, welk patroon?) en snel ook. Je geeft een lijstje door met datums wanneer je vrij bent (lees: wanneer je jezelf vrij kan maken) en vraagt er een uit te pikken. Wat volgt is de meest afstandelijke mail die je ooit kreeg gedurende je vriendschap: "Geen tijd, bezet, enkele dagen weg, het zal voor daarna zijn. Alvast mooie kerstdagen gewenst."
Kwaad maar uiterlijk koel stuur je terug dat je misselijk wordt van de toon van die mail, dat je je afvraagt of het ondertussen al wel duidelijk is geworden dat er een ernstig probleem is en je sluit af met: "Voor mij hoeft het niet meer." Met je ogen dicht druk je op de 'verzend'-knop en je hoort in je hoofd een metaalachtige stem: "Patroon doorbroken."
Gelukkiger word je er niet van. Tenminste niet onmiddellijk. Je blijft je mail en je antwoordapparaat checken en je hoopt dat je vriendschap ook deze keer overeind kan blijven, voor het eerst op jouw condities.
Vriendsschap die van één kant lijkt te komen. Ik herken het gevoel heel goed. Heb eigenlijk ongeveer hetzelfde voor met iemand. Alleen duurt die vriendschap niet al jàren zoals bij jou, is ze nog maar een paar jaar oud. Maar ik merk dat ik er niet beter van word, en trek mijn conclusies. Al doet dat verdomde pijn.
Kerststemming? Welke kerststemming? Ook ik zit nog niet in feestverpakking. Je bent heus niet de enige die zich stoort aan al dat opgefokte kunstmatige gedoe. I hate it. Elk jaar weer opnieuw.
Maar bon, we eindigen positief. Vrede aan alle mensen van goede wil. Ah, en waarom niet: Ook aan al de anderen.
(((hug)))
Geplaatst door: Kaatje | 21/12/2008 om 10:34
Wat goed dat je het allemaal eens kan opschrijven, kerst of niet...knap dat je patronen durft doorbreken, warme wensen voor jou!
Geplaatst door: tijdtussendoor | 21/12/2008 om 11:50
Lieve AnamCara
Ik word er wel zeer stil van en weet hoeveel je om die vriendschap geeft. Dat koele stilzwijgen moet vreselijk voor je zijn. Geen tijd... Wat een flauwekul. Mijn kerstwens voor jou is dan ook dat het hoe dan ook uitgepraat wordt op JOUW condities, ik steun je daarin volledig. Als "die" persoon eerst met de rendieren wil meerennen dan is dat toch ver weg van de universele Kerstgedachte. Vrede maakt deel uit van vriendschap, vrede komt eerst en laatst in vriendschap, hoe kun je dan lakoniek enkele dagen weg zijn/vluchten?
Bij ons in de buurt weinig gevelkerstmannen. Een nieuw gegeven: i.p.v. versierde figuren in de voortuin hebben de bewoners van een hele huizenrij naast ons één rode lichtslinger gehangen die de huizen verbindt, mooi vind ik dat en het is na het werk prettig "thuiskomen".
Dat goed gevoel wil bij deze dan ook overbrengen aan alle lezers!
Geplaatst door: fluitenkruid | 21/12/2008 om 13:50
dit is goed
dit is een fijne post
dit betekend dat je een sterke vrouw bent
dit is goed
ook al doet het zeer
Geplaatst door: amelie toussaint | 21/12/2008 om 17:24
Heftige, woelende gevoelens, dit. Maar oh zo menselijk, ongeacht de tijd van het jaar. Beter laat dan nooit zelfs. Ik hoop met je mee dat de vriendschap overeind kan blijven nu jij veranderd bent en wat inzichten hebt verworven. Ik hoop dat die ander een eindje met je mee kan oplopen. Ik hoop dat als dat onmogelijk blijkt, je achter je besluit kunt blijven staan, zoals je achter jezelf staat. Hoe dan ook komt er iets moois uit deze rotzooi. Sterkte.
Geplaatst door: Wenz | 22/12/2008 om 14:02
mijn liefste AnamCara
je weet dat je me altijd mag opbellen voor een goed babbeltje een glaske mijn schouder en mijn oor
Geplaatst door: marleen | 22/12/2008 om 21:49
heel herkenbaar ja, dit stukje gaf voor mij de doorslag om weer eens iets op mijn site te plaatsen, ik mail je ;)
Geplaatst door: bassiedeboer/mopperpot | 23/12/2008 om 22:29
Je hebt het thema van mijn afgelopen jaar voor mij beschreven: patronen in vriendschappen doorbreken. Uitstekende timing dus. Niets mis mee.
Geplaatst door: Polle | 23/12/2008 om 23:34
Hey, als je maar weet dat je ook vrienden hebt die altijd wel tijd willen vrijmaken voor jou!
paul
Geplaatst door: Paul Cobbaut | 25/12/2008 om 20:39
@Allemaal: Ik prijs me gelukkig met zoveel lieve, begrijpende lezers. Ook de mensen die per mail reageerden, dank voor jullie steun.
Ondertussen heerst nog steeds een grote, bij momenten oorverdovende stilte. Ik probeer los te laten...
Geplaatst door: AnamCara | 03/01/2009 om 17:50
Hela, je hebt er goed aan gedaan, denk ik.
En ik begrijp je helemaal.
Veel sterkte en moed!
Geplaatst door: Lies | 09/01/2009 om 17:32