Fraseologie

Ik zeg je geen vaarwel maar tot ziens

Vijf jaar lang was Fraseologie een stukje van de blogosfeer, een stukje van mijn leven. Een leven evolueert echter (de blogosfeer trouwens ook) en er zijn zaken die met de tijd meer last dan lust worden.

Om heel uiteenlopende redenen is Fraseologie mijn ding niet meer. Ik voel mij er niet meer op mijn plaats, er kleeft een beetje een stempel op ondertussen en daar hou ik niet van.

Nu ik het eindelijk weer kan opbrengen om te schrijven (de hoe's en waaroms verneemt u nog wel), wil ik met een schone lei beginnen en veel zaken achter mij laten.

Daarom vindt u mij voortaan op Weefwereld, waar ik weef aan een nieuwe blog en aan een nieuwe levensfase.

Tot ziens!

De weg terug (gevonden)

Daar ben ik weer. Even geen zin gehad. Andere prioriteiten gesteld. De laatste weken in een notendop? Hoppa!

Een sacraal dansweekend aan zee. Weerzien van warme mensen. Stilte en uitbundigheid. Heel veel wederzijds respect en begrip. Het is altijd weer 'thuiskomen'. Ik kijk al uit naar het najaarsweekend.

Werd u al eens teruggevonden? Ik wel, onlangs. Je zou van minder even zonder blog-goesting vallen. Een hoofd vol vragen: "Wil ik eigenlijk wel gevonden worden? Heeft dit zin? Wat is de bedoeling?" Vrezen dat het slechts een luchtbel is en die trachten door te prikken. Er enkel de krassen op je eigen ziel mee openhalen en in de verdediging gaan. Tegen wie? Tegen jezelf? Zoeken naar een terugweg langs nieuwe paden, toenadering, verandering.

"Een zomergriepje", zei de dokter. Drie dagen in mijn bed gelegen met een pijnlijk lijf en barstende hoofpijn. Daarna nog dágen slap en moe.

De ellende was echter gauw vergeten toen een sollicitatie resultaat opleverde: antwoord, uitnodiging, positief gesprek... Uiteindelijk toch afgewezen. Uiteraard teleurstelling. Er zou zo stilaan iets uit de bus mogen komen.

Toen was er het optreden van Warre Borgmans met zijn 'Eindelijk... Hamlet'. Hilariteit en kippenvel-momenten. Ik ga er niks over vertellen, ga zeker kijken als u de kans hebt.

Vervolgens werden theaterminnend Antwerpen en omstreken gemobiliseerd in de Arenbergschouwburg voor de benefietvoorstellingen ten voordele van Theater aan de Stroom en het Raamtheater, die beide in moeilijkheden verkeren. Het was feest, beste lezer, ambiance! De zaal ging uit zijn dak, er werd gezongen en gedanst en iedereen hoopt: 'Het komt allemaal weer goed!' (Kijk even naar de videoclip). Het was een enige avond, voor herhaling vatbaar.

Vandaag kreeg ik een leuk mailtje van een firma waar ik reeds in april solliciteerde maar toen geen reactie kreeg. 'Mijn excuses hiervoor. De job in kwestie is ondertussen benomen, maar er is weer een nieuwe vacature (+ uitleg). Bent u hierin geïnteresseerd? Laat het me dan weten, dan kunnen we een afspraak maken voor een gesprek.' Ik liet hen weten dat ik zéér geïnteresseerd ben. Wordt vervolgd.

Zoals ik al zei: hier ben ik weer. Bent ú er ook nog?

A Whole Lotta Mobile Phones

Vergeet discussies over waar in België The Valley zou zijn. Er is maar een genie in dit kleine land: zijn naam is Steffest. And in case you’re wondering, hij leeft in Ekeren.

via www.clopin.be

Allô?... Château?

Dat mijn vorige werkgever er een zootje van gemaakt heeft, is algemeen geweten. Waar mijn telefoonnummer overal verzeild is, en hoe, is echter een raadsel.

Ik had reeds de ontevreden klanten en de onbetaalde leveranciers. Vorige week kreeg ik een telefoontje van een dame uit de Waalse immobiliënsector. Ze ratelde in het Frans en het duurde even voor ik de 'clic' kon maken.

"...Of we de plannen van het domein en de château nu dringend wilden terugbrengen, want oké, ze had ze zelf meegegeven, maar dat mocht eigenlijk niet, die plannen moesten te allen tijde in het kantoor blijven, en we hadden nog zo beloofd haar niet in verlegenheid te zullen brengen, en ze begreep wel dat onze raad van bestuur die plannen wou inkijken voor we tot de aankoop van het domein en de château overgingen, want ze herinnerde zich nog dat we er onze maatschappelijke zetel van wilden maken, maar dat het zólang zou duren? En was er trouwens al iets beslist?..."

"Ook dát nog", dacht ik, overigens zwaar onder de indruk van de longinhoud van bovenvermelde dame.

Toen moest ik haar wel vertellen dat ikzelf niet meer in (lucht)kastelen doe...

Bespiegeling

Een ruimte met hoge ramen, fleurig bloemetjesbehang, een houten vloer en een antieke ovalen spiegel. Ik wist ze feilloos te vinden. Jij ook. Daar konden we praten zonder woorden, luisteren naar de stilte, lachen om niets.

Jij verdween niet bruusk uit mijn leven, je vervaagde, net zoals het bloemetjesbehang. Tot je helemaal weg was en ik ook de pastelkleurige vlinders op de bloemen niet meer zag.

Vaak keerde ik er terug. Enkel mijn voetstappen die de vloer lieten kraken, alleen mijn eigen spiegelbeeld.

Ik stond er bij en ik keek er naar.

Toen de verf van de ramen bladderde, het behang grauwgrijs geworden was en de spiegel aan de wand vlekkerig werd, was het tijd om te gaan. Vergeten, loslaten vooral.

Niettemin werd ik zelf nooit echt vergeten. De ruimte was in mij, ik was in de ruimte. Bij stormweer floot de wind in de kieren van het raamkozijn en de houten vloer liet zich horen bij vocht en droogte.
Op een stralende lentedag viel de antieke spiegel van de muur. Een doffe knal en het geluid van brekend glas.

Een kale plaats op de muur, een ovalen oase waar de spiegel hing. Felgekleurde bloemen op het behang leken te neigen naar de zon die door de ramen scheen. Een stukje leven, onaangetast door de tijd. En toen het niet meer mooier kon, maakte een glazen vlinder zich uit de scherven los om sierlijk en schitterend neer te strijken op een fuchsia.

Ik stond er bij en ik keek er naar.

Doorzichtig

Aan de telefoon. Mijn bezoek was een paar dagen eerder -zonder verwittiging- niet komen opdagen.

A: Aha, waar zat je maandagavond?
T: Hoe? Hadden wij een afspraak dan?
A: Duh, je zou een seintje geven als je er niet geraakte.
T: Oh. Ik dacht dat het net omgekeerd was...

Mannen.

Lentewind

een boek waait open

oud verdriet en bloesemgeur

stof in mijn ogen

Free your feet and your mind will follow

Een mens moet érgens beginnen, ja?

Een bezoekje aan de Mephisto-shop en een lening bij mijn mama zorgden er voor dat ik er de komende maanden met stijl mijn voeten aan veeg.

Maak kennis met 'Sacha' en (diep ademhalen) Sano Excess Air-en-nog-een-nummer - ik noem ze 'Wolkje'.

 

Tijd voor een borrel

Wat doe ik hier nog, buiten eens in de zoveel weken een beetje lopen klagen dat alles tegenzit?

Kom binnen, ga zitten, ik schenk ons een borrel in. Waar waren we gebleven?

Behalve een niet onaanzienlijke loonachterstand, gevolgd door contractbreuk en de achterstand van de verbrekingsvergoeding, vertikt mijn vorige werkgever het nu ook om een C4 af te leveren. Op die manier ontneemt hij mij het recht op stempelen. Het gerecht gaat zijn -trage- gang, en waar komt iemand die zes maanden zonder enig inkomen is, dan uiteindelijk terecht?
Het ocmw ('de bijstand' voor de Nederlandse vrienden) voorziet mij nu van een leefloon, in afwachting dat mijn stempelrecht in orde komt. Bij deze: 'respect' voor alle alleenstaande leefloners. Probeer de eindjes maar aan elkaar te knopen, met minder dan 750 euro per maand...

Er zijn dagen die totaal overschaduwd raken door deze problematiek en de bijhorende administratie. Dagen dat ik er niet wil over praten -laat staan schrijven- en het tracht te verdringen, soms lukt het nog ook. Mijn weerstand lijkt ondertussen een beetje opgekrikt, dank u. Algemene vermoeidheid blijft echter een frustrerende bijwerking van de situatie. Dódelijke vermoeidheid bij momenten. Zin om weg te kruipen, te verdwijnen.

Maar hé, dit is niet de juiste ingesteldheid, solliciteren moet je doen, solliciteren lost je problemen op en geneest je kwalen!
Gemiddeld solliciteer ik een vijftal keer per week - onnodig te zeggen dat het niet allemaal vacatures zijn die mij aanspreken. Maar hé, dat geeft niet, als je maar uit je huidige situatie geraakt! Eén op tien stuurt onmiddellijk een ontvangstbevestiging met de belofte nog iets te laten weten als je cv weerhouden wordt. Anderhalf op 10 sturen binnen de week een afwijzing. De rest vindt het niet nodig om te reageren. Maar hé...

Kijk, dit soort schrijfsels en gesprekken luchten helemaal niet op, integendeel. Ik kan het niet beter omschrijven dan -excusez-moi le mot- 'in de stront roeren'. Het gaat stinken dan. En het riekt naar frustratie, machteloosheid, en de laatste tijd ook naar kwaadheid.

Na een maand van opzijschuiven, wegduwen en uitstellen vond ik echter dat je recht had op een update, vandaar. Maar hé, voor een beetje frustratie is er toch altijd plaats zeker?

Kom, ik schenk ons nog eens bij...

De achternacht

Lang geleden dat hij nog eens praatjes verkocht. Een week of zo geleden was het echter bingo.

Een late telefoon. Ik moest dringend mijn bed opzoeken, hondje Sam moest eerst dringend uitgelaten worden en er werden zware regenbuien verwacht.

"Oh maar, je kunt rustig aan doen hoor, de regen is maar voorspeld tegen de achternacht."

Schaterlach. Maar wie laatst lacht... Googlen op 'achternacht' gaf een poëtisch resultaat:

Die achternacht...

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek
waar ik mij gewoonlijk niet vertoon.
Ik stelde mij teleur. Sprak te luid
tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden.
Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde
en sprak mij aan om hiervandaan te gaan
maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor mij
in gesprekken die ik al zo vaak gevoerd had
zonder zicht op toonzaamheid
of zelfs maar dunne trucs
waarmee je doorgaans
een kapotte nacht doorkomt.

Het eindigde ermee dat ik van alles
in mijn oor siste wat ik maar half verstond.
Wat doe je op zulke momenten? Ik liet mij
voor wat ik was; het had geen zin mij het zwijgen
op te leggen, ik was berstensvol op mij gebeten
en toen het eenmaal ochtend was
zag ik mij als zo vaak in tongen terug
als het legioen dat vreemden streelt.
Spreekwoord was ik dat niet snapt,
gaandeweg de dag werd ik weer opvoeding
die ouders voor hun kinderen uitdenken
en in het holst van alle bruikleen
was ik wat ik telkens na zo'n achternacht in corvee
en klatering moet zijn: voor dag en dauw de bijbel,
met stofomslag en in voldongen esperantoklanken,
een man om van kaft tot kaft uit voor te lezen


Joost Zwagerman (1963)