Fraseologie

Ik zeg je geen vaarwel maar tot ziens

Vijf jaar lang was Fraseologie een stukje van de blogosfeer, een stukje van mijn leven. Een leven evolueert echter (de blogosfeer trouwens ook) en er zijn zaken die met de tijd meer last dan lust worden.

Om heel uiteenlopende redenen is Fraseologie mijn ding niet meer. Ik voel mij er niet meer op mijn plaats, er kleeft een beetje een stempel op ondertussen en daar hou ik niet van.

Nu ik het eindelijk weer kan opbrengen om te schrijven (de hoe's en waaroms verneemt u nog wel), wil ik met een schone lei beginnen en veel zaken achter mij laten.

Daarom vindt u mij voortaan op Weefwereld, waar ik weef aan een nieuwe blog en aan een nieuwe levensfase.

Tot ziens!

De weg terug (gevonden)

Daar ben ik weer. Even geen zin gehad. Andere prioriteiten gesteld. De laatste weken in een notendop? Hoppa!

Een sacraal dansweekend aan zee. Weerzien van warme mensen. Stilte en uitbundigheid. Heel veel wederzijds respect en begrip. Het is altijd weer 'thuiskomen'. Ik kijk al uit naar het najaarsweekend.

Werd u al eens teruggevonden? Ik wel, onlangs. Je zou van minder even zonder blog-goesting vallen. Een hoofd vol vragen: "Wil ik eigenlijk wel gevonden worden? Heeft dit zin? Wat is de bedoeling?" Vrezen dat het slechts een luchtbel is en die trachten door te prikken. Er enkel de krassen op je eigen ziel mee openhalen en in de verdediging gaan. Tegen wie? Tegen jezelf? Zoeken naar een terugweg langs nieuwe paden, toenadering, verandering.

"Een zomergriepje", zei de dokter. Drie dagen in mijn bed gelegen met een pijnlijk lijf en barstende hoofpijn. Daarna nog dágen slap en moe.

De ellende was echter gauw vergeten toen een sollicitatie resultaat opleverde: antwoord, uitnodiging, positief gesprek... Uiteindelijk toch afgewezen. Uiteraard teleurstelling. Er zou zo stilaan iets uit de bus mogen komen.

Toen was er het optreden van Warre Borgmans met zijn 'Eindelijk... Hamlet'. Hilariteit en kippenvel-momenten. Ik ga er niks over vertellen, ga zeker kijken als u de kans hebt.

Vervolgens werden theaterminnend Antwerpen en omstreken gemobiliseerd in de Arenbergschouwburg voor de benefietvoorstellingen ten voordele van Theater aan de Stroom en het Raamtheater, die beide in moeilijkheden verkeren. Het was feest, beste lezer, ambiance! De zaal ging uit zijn dak, er werd gezongen en gedanst en iedereen hoopt: 'Het komt allemaal weer goed!' (Kijk even naar de videoclip). Het was een enige avond, voor herhaling vatbaar.

Vandaag kreeg ik een leuk mailtje van een firma waar ik reeds in april solliciteerde maar toen geen reactie kreeg. 'Mijn excuses hiervoor. De job in kwestie is ondertussen benomen, maar er is weer een nieuwe vacature (+ uitleg). Bent u hierin geïnteresseerd? Laat het me dan weten, dan kunnen we een afspraak maken voor een gesprek.' Ik liet hen weten dat ik zéér geïnteresseerd ben. Wordt vervolgd.

Zoals ik al zei: hier ben ik weer. Bent ú er ook nog?

Allô?... Château?

Dat mijn vorige werkgever er een zootje van gemaakt heeft, is algemeen geweten. Waar mijn telefoonnummer overal verzeild is, en hoe, is echter een raadsel.

Ik had reeds de ontevreden klanten en de onbetaalde leveranciers. Vorige week kreeg ik een telefoontje van een dame uit de Waalse immobiliënsector. Ze ratelde in het Frans en het duurde even voor ik de 'clic' kon maken.

"...Of we de plannen van het domein en de château nu dringend wilden terugbrengen, want oké, ze had ze zelf meegegeven, maar dat mocht eigenlijk niet, die plannen moesten te allen tijde in het kantoor blijven, en we hadden nog zo beloofd haar niet in verlegenheid te zullen brengen, en ze begreep wel dat onze raad van bestuur die plannen wou inkijken voor we tot de aankoop van het domein en de château overgingen, want ze herinnerde zich nog dat we er onze maatschappelijke zetel van wilden maken, maar dat het zólang zou duren? En was er trouwens al iets beslist?..."

"Ook dát nog", dacht ik, overigens zwaar onder de indruk van de longinhoud van bovenvermelde dame.

Toen moest ik haar wel vertellen dat ikzelf niet meer in (lucht)kastelen doe...

Doorzichtig

Aan de telefoon. Mijn bezoek was een paar dagen eerder -zonder verwittiging- niet komen opdagen.

A: Aha, waar zat je maandagavond?
T: Hoe? Hadden wij een afspraak dan?
A: Duh, je zou een seintje geven als je er niet geraakte.
T: Oh. Ik dacht dat het net omgekeerd was...

Mannen.

Free your feet and your mind will follow

Een mens moet érgens beginnen, ja?

Een bezoekje aan de Mephisto-shop en een lening bij mijn mama zorgden er voor dat ik er de komende maanden met stijl mijn voeten aan veeg.

Maak kennis met 'Sacha' en (diep ademhalen) Sano Excess Air-en-nog-een-nummer - ik noem ze 'Wolkje'.

 

Tijd voor een borrel

Wat doe ik hier nog, buiten eens in de zoveel weken een beetje lopen klagen dat alles tegenzit?

Kom binnen, ga zitten, ik schenk ons een borrel in. Waar waren we gebleven?

Behalve een niet onaanzienlijke loonachterstand, gevolgd door contractbreuk en de achterstand van de verbrekingsvergoeding, vertikt mijn vorige werkgever het nu ook om een C4 af te leveren. Op die manier ontneemt hij mij het recht op stempelen. Het gerecht gaat zijn -trage- gang, en waar komt iemand die zes maanden zonder enig inkomen is, dan uiteindelijk terecht?
Het ocmw ('de bijstand' voor de Nederlandse vrienden) voorziet mij nu van een leefloon, in afwachting dat mijn stempelrecht in orde komt. Bij deze: 'respect' voor alle alleenstaande leefloners. Probeer de eindjes maar aan elkaar te knopen, met minder dan 750 euro per maand...

Er zijn dagen die totaal overschaduwd raken door deze problematiek en de bijhorende administratie. Dagen dat ik er niet wil over praten -laat staan schrijven- en het tracht te verdringen, soms lukt het nog ook. Mijn weerstand lijkt ondertussen een beetje opgekrikt, dank u. Algemene vermoeidheid blijft echter een frustrerende bijwerking van de situatie. Dódelijke vermoeidheid bij momenten. Zin om weg te kruipen, te verdwijnen.

Maar hé, dit is niet de juiste ingesteldheid, solliciteren moet je doen, solliciteren lost je problemen op en geneest je kwalen!
Gemiddeld solliciteer ik een vijftal keer per week - onnodig te zeggen dat het niet allemaal vacatures zijn die mij aanspreken. Maar hé, dat geeft niet, als je maar uit je huidige situatie geraakt! Eén op tien stuurt onmiddellijk een ontvangstbevestiging met de belofte nog iets te laten weten als je cv weerhouden wordt. Anderhalf op 10 sturen binnen de week een afwijzing. De rest vindt het niet nodig om te reageren. Maar hé...

Kijk, dit soort schrijfsels en gesprekken luchten helemaal niet op, integendeel. Ik kan het niet beter omschrijven dan -excusez-moi le mot- 'in de stront roeren'. Het gaat stinken dan. En het riekt naar frustratie, machteloosheid, en de laatste tijd ook naar kwaadheid.

Na een maand van opzijschuiven, wegduwen en uitstellen vond ik echter dat je recht had op een update, vandaar. Maar hé, voor een beetje frustratie is er toch altijd plaats zeker?

Kom, ik schenk ons nog eens bij...

Strohalmen

"Het gaat niet goed met je, dat voel ik tot hier," sms'te mijn soulmate "en waarschijnlijk is dat nog een understatement ook".
(En ja, ik weet het, het begrip 'soulmate' ligt me niet zo, maar wat doe je als je er één tegenkomt en met je neus op de feiten wordt gedrukt?)

Oké, het gaat niet goed. Als alleenstaande vrouw maanden in je eigen onderhoud moeten voorzien omdat je werkgever je niet kan betalen, laat zijn sporen na. Het is niet enkel een financiële ramp. Als je een rotsvast vertrouwen in die werkgever had en je job je leven was, loop je het gevaar een emotioneel wrak te worden.

Het manifesteert zich bij mij vooral op lichamelijk vlak. Mentaal kan ik het normaal gezien lang uithouden, het is mijn lichamelijke weerstand die het eerst opgeeft (en uiteraard zijn die twee niet echt te scheiden). Het gaat van steeds weerkerende koortsblaasjes over abnormale vermoeidheid en migraine naar ontstekingen en spierpijn. Constant het gevoel hebben ziek of herstellende te zijn. "Je hebt een serieuze tik gehad en het zal een tijdje duren om die uit je lijf te krijgen", zei vriend dokter. Alsof ik dat niet al wist.

Terug losgelaten op de arbeidsmarkt die zelf ondermijnd is van de vele 'tikken' die ze kreeg, ben ik op dit ogenblik niet echt gemotiveerd. Opnieuw de confrontatie met mijn leeftijd, opnieuw ondervinden dat mijn diploma sterk gedevalueerd is met de tijd en dat de vlag de lading niet meer dekt (ervaring, bijscholing, zelfstudie en interesse leggen veel minder gewicht in de schaal dan men laat uitschijnen).

"Denk na," zeg ik tegen mezelf, "wees creatief en laat je niet nekken." Peptalk die weinig effect heeft, maar elke strohalm is goed genoeg nu...

Ik kan uit mijn as herrijzen...

Een wijze raad van een grote dame.
Ik doe mijn best...

Heb het Leven Lief...

Leef als een kind van de wind en van de liefde
En herken de open blik in de ogen van een vreemde
Dans met de maan, sla je armen om de sterren
Ga je dromen achterna op de maat van de seizoenen

Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang

Pluk elke vrucht die je aan de dag ziet hangen
En herken de open lach om de lippen van een vreemde
Vrij met de zon en verdrink in al zijn stralen
En omarm zijn spiegelbeeld in de rimpelloze vijver

Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang

Huil als het moet want je stikt in al je tranen
Maar ontwapen je verdriet met dezelfde overgave
Als waarmee je huilt, je kunt uit je as herrijzen
Het geluk van het moment zet een streep door het verleden

Heb het leven lief als de stormwind gromt en als de lente komt
En verberg je niet als de regen valt en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht door de blauwe lucht
Heb het leven lief en wees niet bang

Heb het leven lief, met je ogen dicht of in het volle licht
Hou van wie je ziet pak de liefde vast en verlies haar niet
Heb het leven lief in de grijze nacht en als de morgen lacht
Heb het leven lief en wees niet bang
Wees maar niet bang, wees maar niet bang

Grimmig sprookje

Tot voor kort woonde ik een tijdje in een luchtkasteel. Samen met de kasteelheer en -vrouw was ik drukdoende. We bereidden alles voor om nóg luchtkastelen te bouwen. Zij vertelden me dat ze konden toveren en ik, ik was altijd al gek van sprookjes.

Het liep niet van een leien dakje (dat kan ook niet in een luchtkasteel, maar wist ik toen veel...). Soms gingen de kasteelheer en -vrouw dagenlang op reis. Bij hun terugkeer waren ze heel moe en het enige wat ze meebrachten was nog meer lucht. Ze verzekerden me dat we samen het tij zouden doen keren, als we onze krachten bundelden en heel erg hard probeerden te toveren.

Soms werd de lucht van ons kasteel plots dun; dan tuimelden er brokstukjes naar beneden. U zult het niet vermoeden, maar lucht kan geweldige schade aanrichten. We kregen boze blikken en nog bozere brieven per luchtpost. Dag en nacht dwaalde ik in en rond het luchtkasteel, op zoek naar toverkunst.
De kasteelheer maakte nog grootsere plannen en bestelde meer lucht dan we samen dragen konden. Om dit te vieren organiseerde hij een heus luchtkasteelfeest. Er kwam niemand opdagen.

Er helemaal het hart van in, slenterde ik een beetje doelloos rond. Toen gebeurde er plots van alles tegelijkertijd: de kasteelheer werd boos omdat ik niks uitvoerde en slingerde verwijten naar mijn hoofd. Meestal slingerde hij enkel verwijten naar het hoofd van zijn kasteelvrouw. Ik schrok zodanig dat ik struikelde. Ik viel en viel en viel... een gat in de lucht. Ik riep haastig nog wat toverspreuken, maar niks kon baten. Mijn landing was bepaald onzacht.

Ik hou een zware kater over aan mijn luchtkastelenavontuur. Toveren is mijn ding niet en sprookjes bestaan niet voor wie er niet (meer) in gelooft...

Mijn allerliefste wensen!

(Klik op de afbeelding om te vergroten)